"Και τελικά, μπορούμε να αντέξουμε πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε ότι μπορούμε" ... είπε κάποτε η Magdalena Carmen Frida Kahlo Calderón και πίστευε κάθε λέξη.

Η Φρίντα γεννήθηκε στο Κογιοακαν του Μεξικό στις 6 Ιουλίου του 1907 από γερμανοεβραίο πατέρα και ισπανομεξικάνα μητέρα. Ο πατέρας της ήταν μορφωμένος, άθεος και είχε έρθει σε νεαρή ηλικία στο Μεξικό όπου είχε γίνει φωτογράφος.

Η μητέρα της ήταν Καθολική.

Στην ηλικία των έξι μόλις ετών η Φρίντα διαγνώστηκε με πολιομυελίτιδα, ασθένεια που της άφησε το ένα πόδι ημιπαράλυτο και μικρότερο από το άλλο. Στο σχολείο τα παιδιά την κορόιδευαν και της είχαν βγάλει το παρατσούκλι "κουτσοφριντα" πράγμα που την πληγωνε και ταυτόχρονα την πείσμωνε. Το 1922 εισήλθε στο Εθνικό Προπαρασκευαστικό Σχολείο της Πόλης του Μεξικού με σκοπό να σπουδάσει ιατρική, ήταν μια από τα 35 κορίτσια ανάμεσα σε 2000 αγόρια που φοιτουσαν σ αυτό.

Εκεί είδε για πρώτη φορά τον Ντιέγκο Ριβέρα, ο οποίος ζωγράφιζε μια μεγάλη τοιχογραφία στo αμφιθέατρο της σχολής.

Η ζωή της όμως έμελλε να αλλάξει οριστικά καθώς μία μέρα έπαθε ένα τραγικό ατύχημα. Το λεωφορείο που είχε πάρει συγκρούστηκε με ένα τραμ με αποτέλεσμα τον σοβαρό τραυματισμό της που την οδήγησε σε πάνω από 30 εγχειρήσεις και την καθήλωσε για αρκετό καιρό στο κρεβάτι αλλά την βασάνισε ως και το τέλος της ζωής της αφού οι πόνοι που βιώνε ήταν αβάσταχτοι και ήταν αναγκασμένη να φορά ιατρικους κορσέδες ως στήριγμα της σπονδυλικής στύλης. Στην διάρκεια της ανάρρωσης της η μόνη της διέξοδος και παρηγοριά ήταν η ζωγραφική. Την περίοδο εκείνη διάβασε και έμαθε για το έργο και την ζωή διάσημων ζωγράφων και καλλιεργησε μέσα της την λατρεία γι αυτή την τέχνη.

Σ΄ εκείνο κρεβατι ζωγράφισε τον πόνο και την θλίψη της με τα πιο ζωντανά χρώματα και με τρόπο έντονο και παραστατικό. Είχε γίνει η μούσα της, η έμπνευση της, η απόδραση της. Η Κάλο ήταν ελεύθερο πνεύμα, με λύσσα για ζωή και τα δεσμά του κρεβατιού δεν τα άντεχε. Ηξερε πως ο κόσμος που ονειρευόταν ήταν εκεί έξω και μόνο με τον αγώνα θα κατάφερνε να τον κάνει καλύτερο , εντάχθηκε στο κομμουνιστικό Κόμμα του Μεξικό(PCM),είχε ταυτιστεί τόσο με την επανάσταση που άλλαξε το έτος γεννήσης από 1907 σε 2010 γιατί τότε ξεκίνησε η μεξικάνικη επανάσταση. Σε μια από τις συναντήσεις του κόμματος γνώρισε τον Ντιέγκο και του ζήτησε να δει τα έργα της, εκείνος διάσημος και αναγνωρισμενος ζωγράφος ξεχωρίζει το ταλέντο της και την ενθαρρύνει να συνεχίσει.

Ο Ντιέγκο έμελλε να είναι ο έρωτας της ζωής της. Γοητευμένη από τις γνώσεις, το ταλέντο και της ιδέεςτου η Φρίντα τον ερωτεύτηκε, ούτε τα 22 χρόνια διαφοράς ούτε τα δύο διαζύγια που είχε πάρει την σταμάτησαν από το να τον παντρευτεί . Η μητέρα της βλέποντας τους είπε στην Φρίντα πως αυτός ο γάμος είναι "ο γάμος ενός ελεφαντα με μια περιστερα"όμως μια τέτοια φράση δεν μπορούσε να σταθεί στην σχέση που είχαν δημιουργήσει μεταξύ τους.Το 1930 θα μετακομίσουν στις ΗΠΑ για δουλειές του Ριβιέρα εκεί μετά από 3 χρόνια η Φρίντα θα μείνει έγκυος στον καρπό του έρωτα τους αλλά θα χάσει το μωρό τους .

Ο πόνος της αβάσταχτος και η θλίψη ακόμα μεγαλύτερη. Τότε λοιπόν θα δημιουργήσει τον πίνακα" Henry Ford Hospital" με τον μοναδικό δικό της τρόπο, εκείνη μόνη και ξαπλωμένη στο νοσοκομειακό κρεβάτι με φόντο την Νέα Υόρκη και γύρω της το μωρό της, ένα σαλιγκάρι, ένα μεταλλικό εξάρτημα, ένα λουλούδι, μια σπασμένη λεκάνη και μια εικόνα ανατομίας όλα αυτά καταλήγουν στην Φρίντα με ομφάλιο λώρο.

Κατά την διαμονή της εκεί θα πραγματοποιηθεί η πρώτη της έκθεση το 1938 στη γκαλερί«Julien Levy»και θα την παρουσιάσει ο σουρεαλιστης ζωγράφος Αντρέ Μπρετόν.

Αργότερα θα έρθει μια δεύτερη έκθεση στο Παρίσι και η μεγαλύτερη της διάκριση ως τότε αφού ο πίνακας της "Κάδρο" θα αγοραστεί από το μουσείο του Λούβρου. Ήταν ο πρώτος πίνακας μεξικανου καλλιτέχνη του 20ου αιώνα που εκτεθηκε στο μουσείο του Λούβρου.

Ενώ τα έργα της παίρνουν ξεχωριστή θέση, και όλο και περισσότεροι αναγνωρίζουν το ταλέντο της ο γάμος της ήταν γεμάτος εντάσεις.

Οι Καλο και Ριβέρα δεν θα μπορούσαν να είναι ένα απλό ζευγάρι αφού και οι δύο ήταν εκρηκτικοι χαρακτήρες, συχνά απιστουσαν , εκείνος αν και δεν ήταν τόσο εμφανίσιμος άρεσε στο γυναικείο φύλο και εκείνη μαγευε άνδρες και γυναίκες.

Ανάμεσα στους εραστές της ήταν και ο Λέον Τρότσκι την εποχή της εξορίας του όταν βρήκε πολιτικό άσυλο στο Μεξικό και συγκεκριμένα στο σπίτι τους αφού ήταν φίλος με τον σύζυγο της.

Ο Τρότσκι και η καλό έζησαν έναν παράνομο έρωτα για έξι μήνες. Μπορεί εκείνη να τον είχε προδώσει με τον φίλο του αλλά εκείνος όμως δεν είχε διστάσει να την απατήσει με την ίδια της την αδερφή πράγμα που την τσάκισε.

Εκείνο το διάστημα η θλίψη της ήταν μεγάλη και όπως η ίδια είχε γράψει στο ημερολόγιο της "Είμαι σε τέτοια κατάσταση θλίψης, που δεν μπορώ να ζωγραφίσω". Κατάφερε να ζωγραφίσει μόνο ένα έργο και αυτό δεν ήταν άλλο από τις “Μερικές Μικρές Μαχαιριές” και απεικονίζει ένα στυγερό έγκλημα που είχε συνταράξει τη μεξικάνικη κοινωνία.

Ένας άντρας μαχαίρωσε τη γυναίκα του 16 φορές και σχολίασε αργότερα ότι δεν την είχε πειράξει, εκτός από “μερικές μικρές μαχαιριές".

Η κατάσταση με τον Ντιέγκο χειροτερεύει κάθε μέρα” Έτσι ήταν η σχέση τους έφτασε σε αδιέξοδο και πήραν διαζύγιο για έναν χρόνο.

Η Φρίντα έμεινε στο σπίτι τους στο Κογιοακαν γνωστό ως Casa Azul (Μπλε Σπίτι). Έκοψε τα μακριά μαλλιά της γιατί ήταν κάτι που αγαπούσε να βλέπει ο Ντιέγκο πάνω της, μια συμβολική πράξη απελευθερωσης από τα δεσμά του γάμου αλλά και τα δικά του. Η Κάλο ηταν τόσο πληγωμένη που είχε δηλώσει" Είχα δύο ατυχήματα στη ζωή μου: το ένα ήταν με το λεωφορείο, το δεύτερο ήταν με τον Ντιέγκο", έλεγε. Και τα δύο την ισοπέδωσαν. Όσο τσακισμένη και αν ένιωθε δεν αρνήθηκε την δεύτερη πρόταση γάμου του Ντιέγκο αφού ήταν η αγάπη που πίστευε πως άξιζε, ωστόσο οι δύο τους εμέναν σε διαφορετικά σπίτια για να κρατούν τις ισορροπίες ανάμεσα στα έντονα συναισθήματα που ένιωθαν.

Τα επόμενα της χρόνια ήταν τόσο δημιουργικά όσο δύσκολα, είχε τον δικό της μοναδικό τρόπο να μετατρέπει τον πόνο της σε τέχνη.

Οι πίνακες της "φώναζαν" τον πόνο της και την θλίψη της. Δεν μπορούσε να αντέξει τους πόνους στο σώμα της και έβρισκε "λύση" στο αλκοόλ και τα χάπια. Όσο παίρνουμε ο καιρός ένιωθε και πιο σπασμένη. Ο οργανισμός της πια ήταν ευάλωτος παθαίνει γάγγραινα και μένει εννιά μήνες στο νοσοκομείο εκεί κάνει και άλλες επεμβάσεις ενώ παίρνει διάφορες θεραπείες για να σταματήσουν την μόλυνση. Το 1953 θα κάνει την τελευταία της έκθεση στο Μεξικό ενώ φτάνει στη γκαλερί με ασθενοφόρο και υποδέχθηκε όλους τους θαυμαστές από το κρεβάτι .

Λίγο καιρό αργότερα θα της κόψουν ένα τμήμα του πόδια της για να την σώσουν από την γάγγραινα.

Το 1954 θα παθαίνει από πνευμονία ενώ μερικοί κάνουν λόγο για αυτοκτονία αφου πλέον δεν μπορούσε να αντέξει τους πόνους της. Μετά τον θάνατο της το σπίτι της στο Μεξικό έγινε μουσείο με όλα τα αντικείμενα της στη θέση τους και την παρουσία της ολοζώντανη. Το 2010 τα πρόσωπα της Φρίντα και του Ριβέρα κοσμούν το χαρτονόμισμα των 500 πέσος. Η Φρίντα έγινε σύμβολο του φεμινισμού και της γυναικείας δύναμης την δεκαετία του 70 και δεν σταμάτησε ποτέ να εμπνέει τους άνθρωπος μέσα από την ζωή και το έργο της.

Γράφει η Μαρία Σερασκέρη