(γράφει η δημοσιογράφος Μαργαρίτα Ικαρίου)

Το στοιχείο της επιβίωσης έχει κάνει αισθητή την παρουσία του τα τελευταία χρόνια σε διάφορα τηλεοπτικά παιχνίδια.

 Νομίζω, γιατρέ μου, πως έχω μνήμη χρυσόψαρου. Ικανή να συγκρατεί τα επουσιώδη και να ξεχνά τα σημαίνοντα.Σωρό κουβάρι όλα:

ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΠΙΑ ΠΑΙΔΙ (της δημοσιογράφου Μαργαρίτας Ικαρίου) Δεν είσαι πια παιδί, αν και, «είσαι». Δε χωράς πια να κρυφτείς κάτω από το κρεβάτι, κρύβεσαι ωστόσο μέσα στις σκέψεις σου.

Mνήμη, αυτή η άθλια γεροντοκόρη. Την πιάνει συχνά η μανία να πετά βότσαλα βαριά στην ακύμαντη επιφάνεια της βαλτωμένης καθημερινότητας. Ρυτιδιάζουν οι σκέψεις, μεταφέρονται οι κυματισμοί…

Να μη χορτάσεις, μα να γευτείς… (γράφει η δημοσιογράφος Μαργαρίτα Ικαρίου)

Έφτασε ο καιρός, που τα παιδιά θα αρχίσουν το σχολείο. Για κάποια είναι η πρώτη φορά (παιδικός σταθμός ή νηπιαγωγείο), ενώ για άλλα μια μετάβαση από το νηπιαγωγείο στο δημοτικό ή στο γυμνάσιο ή το λύκειο ή μία αλλαγή σε νέο σχολείο.

«Ο Ανοιξιάτικος Ηλιος», του Βίκτορ Μπορίσοβ – Μουσάτοβ, 1899

Περασμένα μεσάνυχτα, με τα μάτια μισάνοιχτα. Καταπίνει την υγρασία το σκοτάδι, κυλούν γοργά στο κοντέρ του μυαλού οι σκέψεις και τα χιλιόμετρα. Η νύχτα, ανυποψίαστη για όσα διαδραματίζονται στη γυμνή αγκαλιά της, έρπει γοργά στο αύριο, σα φαντάρος σε βραδινό καψόνι. Παθιάζεται να κυριαρχήσει στη μέρα, μα δεν μπορεί. Ακόμη και η ώρα, που έχει αλλάξει σε «εαρινή», δεν προοιωνίζει άνθιση των προσδοκιών. Η ένδεια των ηγετών, η φτώχια της γόνιμης σκέψης, η μιζέρια της ανάκαμψης. Μέρες καυτές σαν τις καθημερινές ανάγκες επιβίωσης μα βραδιές αδυσώπητα σκοτεινές και κρύες, σα να μην προσμένουν ξημέρωμα.