Η τραγωδία των Τεμπών δεν ήταν απλώς ένα «τραγικό ανθρώπινο λάθος», όπως επιχείρησε να το παρουσιάσει αρχικά η κυβέρνηση. Ήταν το αποτέλεσμα χρόνιων παραλείψεων, ανικανότητας και σκόπιμης αδιαφορίας για την ασφάλεια των πολιτών. Αντί για ουσιαστική ανάληψη ευθύνης, παρακολουθήσαμε ένα κυβερνητικό αφήγημα γεμάτο αντιφάσεις, μισές αλήθειες και μια απέλπιδα προσπάθεια ελέγχου της κοινής γνώμης, που συνεχίζεται δυο χρόνια μετά,

Η πρώτη αντίδραση ήταν ο αποπροσανατολισμός: ένας τηλεκατευθυνόμενος επικοινωνιακός καταιγισμός που εστίασε αποκλειστικά στον σταθμάρχη, αφήνοντας στο απυρόβλητο τους πραγματικούς υπεύθυνους – τις κυβερνήσεις που απαξίωσαν τον ελληνικό σιδηρόδρομο. Στη συνέχεια, ήρθαν οι καθυστερήσεις, οι αναβολές στη διερεύνηση της υπόθεσης και οι περίεργες διαρροές που περισσότερο συσκότιζαν παρά φώτιζαν την αλήθεια.

Όταν οι αντιδράσεις δεν υποχώρησαν, επιχειρήθηκε η επαναγραφή της ιστορίας. Είδαμε κυβερνητικά στελέχη να αλλάζουν διαρκώς το αφήγημά τους: από τις υποσχέσεις για «ταχεία δικαιοσύνη» στη χρονοκαθυστέρηση και από την παραδοχή ευθυνών στη σταδιακή αποποίηση τους. Ταυτόχρονα, τα φιλικά ΜΜΕ επιδόθηκαν σε μια επιχείρηση υποβάθμισης του θέματος, ποντάροντας στη λήθη και την κόπωση της κοινωνίας.

Το πιο εξοργιστικό όμως είναι ότι ακόμα και σήμερα, η κυβέρνηση αρνείται να μιλήσει ξεκάθαρα. Οι διαρκείς ανακολουθίες, οι παρεμβάσεις και η προσπάθεια δημιουργίας μιας εικονικής πραγματικότητας αποτελούν προσβολή στη μνήμη των θυμάτων και στη νοημοσύνη των πολιτών. Η τραγωδία των Τεμπών ήταν το αποτέλεσμα της αδιαφορίας τους. Η διαχείρισή της, το απόλυτο μνημείο πολιτικού κυνισμού.

Γράφει ο Μιχάλης Σβαρνιάς

Δημοσιογράφος