Οι μεγάλες τραγωδίες, όπως το ναυάγιο του Σαμίνα, η πυρκαγιά στο Μάτι και το δυστύχημα στα Τέμπη, αφήνουν ανεξίτηλο αποτύπωμα στην κοινωνία. Το συλλογικό τραύμα που δημιουργείται δεν αφορά μόνο τους άμεσα πληγέντες, αλλά επεκτείνεται σε ολόκληρη την κοινωνία, εντείνοντας το αίσθημα της ανασφάλειας και της δυσπιστίας απέναντι στο κράτος.

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που ακολουθεί αυτές τις τραγωδίες είναι η καθυστέρηση στην απόδοση δικαιοσύνης. Οι συγγενείς των θυμάτων αναγκάζονται να περιμένουν χρόνια για να ακούσουν μια τελική απόφαση, βιώνοντας ξανά και ξανά τον πόνο τους. Παράλληλα, η ατιμωρησία ή η αργοπορία στην τιμωρία των υπευθύνων ενισχύει την αίσθηση ότι οι ζωές χάνονται χωρίς συνέπειες για όσους έπρεπε να προστατεύσουν τους πολίτες.

Την ίδια στιγμή, τα πολιτικά κόμματα – τόσο η αντιπολίτευση όσο και η εκάστοτε κυβέρνηση – εκμεταλλεύονται αυτές τις τραγωδίες για να εξυπηρετήσουν τις πολιτικές τους σκοπιμότητες. Η αντιπολίτευση τις χρησιμοποιεί για να πλήξει την κυβέρνηση, ενώ η κυβέρνηση επιχειρεί να αποσείσει ευθύνες ή να παρουσιάσει μέτρα ως λύσεις που συχνά μένουν στα χαρτιά. Όμως, στις τραγωδίες δεν χωρούν συμψηφισμοί. Κάθε γεγονός πρέπει να αντιμετωπίζεται μεμονωμένα, με γνώμονα την αλήθεια, τη δικαιοσύνη και την ανάγκη να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη. Διαφορετικά, το συλλογικό τραύμα όχι μόνο δεν επουλώνεται, αλλά διαιωνίζεται, εγκλωβίζοντας την κοινωνία σε έναν φαύλο κύκλο πόνου και οργής.